Wszyscy są równi ale są równiejsi - Tschechowitz I – Bombensucherkommando

 Jestem wikipedystą i rozumiem zasady i prawa obowiązujące. Ale wkurza mnie brak konsekwencji w ich stosowaniu. Bo jeśli się wyrzuca zdjęcia więźniów Auschwitz z Czechowic załadowane przeze mnie i nie mam jak ich obronić przed usunięciem to dlaczego zostawia się te pochodzące z Bundesarchiv czy United States Holocaust Memorial Museum?

Chodzi o to hasło:

Tschechowitz I Bombensucherkommando 

Tam kiedyś był taki akapit:

W 2017 roku mieszkanka Czechowic-Dziedzic Janina Białoń (ur. 1928) wraz z rodziną postanowiła upublicznić oryginalne fotografie przedstawiające więźniów i niemiecką kadrę Tschechowitz-Bombensucherkommando, które otrzymała we wrześniu 1944 od jednego z więźniów. Zdjęcia przekazała wraz z relacją, którą spisano, Jackowi Proszykowi – pracownikowi naukowemu Muzeum Historycznego w Bielsku-Białej. Wspominała, że we wrześniu gdy więźniowie skończyli pracę, stała obok bramy przez którą przechodzili i w pewnym momencie jeden z nich włożył jej do ręki te zdjęcia. Po konsultacjach z pracownikami Państwowego Muzeum Auschwitz-Birkenau w Oświęcimiu uznano, że zdjęcia są unikatowe i mają dużą wartość historyczną. Pani Janina Białoń wyraziła zgodę by skany umieścić najpierw w zasobie Wikimedia Commons – repozytorium wolnych multimediów, a następnie oryginały wraz z relacją przekazać do archiwum Państwowego Muzeum Auschwitz-Birkenau w Oświęcimiu.

Dnia 23 marca 2021 polski użytkownik "Masur" zgłosił zdjęcia do usunięcia a niemiecki użytkownik "JuTa" 6 kwietnia je skasował z zasobów Wikipedii. Gdyby zachować konsekwencję i równe prawa takie które spowodowały, że moje zdjęcia usunięto powinny polecieć też pozostałe zdjęcia z obozu Auschwitz z zasobów Bundesarchiv czy United States Holocaust Memorial Museum. No ale kto by się chciał im narażać?

Żeby nie znikły z sieci zostawiam je tu:

Rota przysięgi dla służby w straży szupasowej

Przysięga dla straży szupasowej czyli konwojentów odstawiających aresztantów do więzienia bądź biedaków i żebraków poza granice miasta lub do miasta gdzie mieli prawo swojszczyzny (przynależności) z 1889 roku.

[pisownia oryginalna]

- -

Rota przysięgi dla służby w straży szupasowej

Przysięgam, że obowiązki służby moje jako strażnik szupasowy wypełniać będę z największą sumiennością, gorliwością i wiernością bez względu na osoby szupasowane, bez względu na własną lub cudzą korzyść lub niekorzyść a mianowicie, że powierzonych mnie szupaśników pilnie strzedz i odporowadzać będę do miejsca przeznaczenia wskazaną mi drogą publiczną, nie zatrzymując się nigdzie bez ważnych powodów i że takowych oddam do rąk wskazanej mi władzy, a gdyby powierzony mi szupaśnik umknąć został, natenczas o tem zawiadomię najbliższą zwierzchność gminną i posterunek żandarmeryi koło których przechodzić będę. Przysięgam dalej że niezłomnie będę posłusznym przełożonej władzy i że nigdy nie uchylę się od powierzonych mnie obowiązków bez wiedzy i zezwolenia mych przełożonych lub nie unieknionej przeszkody. Tak mi Panie Boże dopomóż!

- - 

źródło: Archiwum Państwowe w Bielsku-Białej, zespół: C.K. Starostwo w Białej, sygn. 73

Domy publiczne braci Bergmannów w Białej

 Z rekursami Ignacego i Henryka Bergmannów w sprawie zamknięcia domów prostytucji.

Wysokie c.k. Namiestnictwo!

Istniejące od lat kilku w Białej przy ulicy Vorstadtgasse dwa domu prostytucji, utrzymywane przez braci Ignacego i Henryka Bergmannów nastręczały mieszkańcom tej ulicy ustawiczny powód do skarg na zgorszenie, jakie dają prostytutki, dopuszczając się publicznie nieprzyzwoitych czynów, co tem bardziej było rażącem, że na ulicy tej mieszka znaczna stosunkowo ilość dzieci i w ogóle osób niedorosłych ze sfery ludności robotniczej. Wnoszone skargi zniewalały tak mego poprzednika jak i mnie do wzywania Magistratu, by zgorszeniu zapobiegł, wezwania te jednak pozostawały bez skutku. Nie widząc innego środka do ostatecznego usunięcia złego odniosłem się w tej sprawie do Wydziału powiatowego i zgodnie z wnioskiem tegoż Wydziału zarządziłem po myśli ustawy gminnej środki zaradcze, a mianowicie, zamknięcie obydwóch domów rozpusty. Przeciw temu zarządzeniu gmina miasta Białej nie wniosła żadnego rekursu i zarządzenie to stało się właściwie już prawomocnem. Wnieśli atoli rekursa obydwaj Bergmanni chociaż nie mają ku temu kompetencyi, bo przedsiębiorstwo ich jest tylko policyjnie tolerowanem i nie rozchodzi się tu o jakieś prawo, któregoby w drodze instancyj bronić mogli - ile to rekursa przedkładam w załączeniu przy dołączeniu wszystkich aktów przedmiotowych do dalszego wysokiego zarządzenia. 

Biała dnia 2 Października 1896

Ck. Starosta

- - -

Wydział Rady Powiatowej Bialskiej

Odezwa! 

Do Świetnego c.k. Starostwa w Białej

Zwracając akt nadesłany nam cenną odezwą z dnia 13 listopada 1895 a dotyczące usunięcia domów rozpusty z przedmieścia obok restauracyi Franciszki Weichowej donosimy uprzejmie, iż ze względów moralności Wydział powiatowy może tylko jak najusilniej poprzeć żądanie mieszkańców tegóż przedmieścia. 

Biała dnia 20 listopada 1895

Wice Prezes - Hamerlak

- - -

Namiestnictwo Galicyjskie we Lwowie

Do Pana ck. Starosty w Białej

Rozporządzeniem z dnia 27 listopada 1895 wydanem w porozumieniu z tamtejszym Wydziałem powiatowym do Magistratu miasta Białej, zarządził Pan ck. Starosta by dwa domy prostytucyjne utrzymywane przez braci Ignacego i Henryka Bergmannów przy ulicy Vorstadtgasse w Białej ze względu na obyczajność publiczną stamtąd usunięte i na inną mniej uczęszczaną i nie tyle ożywioną ulicę przeniesione zostały. Gdy zaś zarządzenie to pomimo kilkakrotnych ponagleń wykonane nie zostało nakazał Pan ck. Starosta rozporządzeniem z dnia 12 maja 1896 przymusowe zamknięcie rzeczonych domów prostytucyjnych i polecił Magistratowi wykonanie tego nakazu. Wskutek rekursu Ignacego i Henryka Bergmannów wniesionych przeciw temu ostatniemu rozporządzeniu ck. Namiestnictwa uchyla z urzędu oba powyższe rozporządzenia Pana ck. Starosty z dnia 27 listopada 1895 i 12 maja 1896. Dla braku prawnej podstawy. Zarządzenia te przedstawiają się bowiem jako środki zaradcze wydane na zasadzie par.110 ustawy gminnej z dnia 13 marca 1889, Dz.Ustaw Kajowych Nr. 24, według którego także środki zaradcze może polityczna Władza powiatowa zarządzić wtedy jeśli rada miejska zaniedbuje, albo wzbrania się dopełnić obowiązków w moc ustaw na gminie ciążących.

Z przedłożonych aktów okazuje się jednak, że w sprawie usunięcia domów prostytucyjnych z ulicy Vorstadtgasse nie odniósł się Pan ck. Starosta wcale do rady miejskiej w Białej tudzież, że przed wydaniem powyższych zarządzeń sprawa rzeczona nie była ogółem przedmiotem obrad rady miejskiej, zaczem brakowało ustawowej podstawy do wydania tych zarządzeń. Załączniki sprawozdania z dnia 15 marca 1897 zwraca się Panu ck. Staroście do dalszego zarządzenia z uwagą że rzeczą Pana ck. Starosty będzie w sprawie, o której mowa odnieść się przedewszystkiem do rady miejskiej o zaradzenie złemu a dopiero w razie odmownej uchwały tej rady poczynić w porozumieniu z Wydziałem Powiatowym zarządzenia po myśli par 110 ustawy gminnej z r 1889. 

Lwów dnia 4 kwietnia 1897.

- - -

źródło: Archiwum Państwowe w Bielsku-Białej, zespół: C.K.Starostwo w Białej, sygn. 104

Wawrzyniec Śreniawski z Grojca o ks. Stojałowskim

List zatrzymany przez cenzurę C.K. Starostwa Powiatowego w Białej (dziś Bielsko-Biała). Znalazłem w Archiwum Państwowym w Bielsku-Białej, zespół: C.K. Starostwo w Białej, sygn. . Odpisuję dokładnie:

- - -

Grojec dnia 28/3 1899

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus

Kochani Synu i Synowo!

Pozdrawiamy was serdecznie i dowiadujemy się o waszem zdrowiu i powodzeniu. Co się nas tyczy dzięki Najwyższemu jesteśmy zdrowi. Pozdrawiamy cię tagże Kochany Bracie wraz z Bratową a Żoną twoja wszyscy bracia i siostry tagże i Durańscy zeszkotnicy i życzymy wam wesołych świont i powodzenia jak najlepszego dziękujemy i za list któryśmy odebrali od ciebie kochana synowo. Piszesz nam że nas za 5 lat odwiedzicie daj Boże żebymy się jeszcze za życia widzeli ale trudno żeby my Rodzice dożyli bo już nasiłach upadamy. 

Latos na Naszej Galicyi wiosna rozpoczyła się z począntkiem Marca i Może Pan Bóg dać lepszy rok bo popszednie 2 lata były bardzo nieurodzajne i mokre a na węgrach zalał Dunaj około połowe najurodzajniejszych plonów i ztego powstała wielka drożyzna wcałem Państwie Austryackiem w przeszłym roku. Tego roku ludność chłopska i robotnica wzięła się do rozumu i poszli za księdzem Stojałowskiem poobierali posłów do sejmu z mojej kuryje 4 chłopów bo tak uciśli naród ze niedowytczymania pozamykali okoliczne granice innych państw i tagże w swojem kraju austryackiem kraje t.j. śląsko, Czechy, Morawę pozakazywali jarmarki w każdem mieście na wszelką rohomość teraz się naprawia ale niżeli się naprawi wszystko to wyjdzie czasu dłószszego zeszłego roku kto czytał gazety Redaktora Księdza Stojałowskiego to nie dostał rozgrzeszenia od spowiednika ze nauczał chłopów i wszystkich rzemieślników jak się mają bronić przed uciśnieniem. 

Ale gdy pojechał do Ojca Święntego ksiądz Stojałowski i do Cesaża po usprawiedliwienie bo go księża głosili wyklęntym i wszystkich ktuży czytają gazety od niego teras niewolno na niego nie powiedzieć jak na samego Cesaża jeździ zposłami i sam posłem jest od miasta do miasta robią wiece czego ludzie się za nieją to Wiedniu wnioskują czemu Cesaż bardzo rad i powiedział że tyle lat tego czeka nim się ludność nauczyła bronić. Ostatni wiec był w Oświęcimiu przed posiedzeniem posłów do sejmu był w Oświęcimiu w murach klasztoru 13 Marca ludność poszenosiła 6 tysięcy i obrali księdza Stojałowskiego pszewodniczącem klasztoru co wkrótce będzie restaurowanem.

Wiencej niemamy ci co pisać jak wos tylko pozdrawiamy tagże i Wujaszka z całem ich rodzeństwem i donoszemy wam że ksiądz Szczerbowski umarł 13 Marca 1899 roku. 

Bańcie z Bogiem aż do miłego zobaczenia się zwami

Wawrzyniec Śreniawski 

- 

Dopisek C.K. Starostwa w Białej:

"Nie ma podstawy do jakiegokolwiek dalszego dochodzenia, przeto do aktów 3/4 1898"

Zbigniew Popadiuch (1955-2020)

Dziś odszedł Zbyszek Popadiuch, bielski artysta malarz, fotografik, człowiek niezwykle skromny, szlachetny, dobroduszny, bezinteresowny, na co dzień pracujący w Fiat Chrysler Automobiles (FCA). Był człowiekiem niezwykle uczynnym, któremu sprawiało radość przywracanie do życia i barw nieistniejącego już świata. Gdy trzeba było zrekonstruować jak wyglądała Kazimiera Alberti, Emanuel Rost, członkowie Grupy Ładosia, dawny dworek Sułkowskich, herb bielskich Sunnegów czy zamek w czasach renesansu przynosiliśmy mu fatalnej jakości zdjęcia, grafiki czy pocztówki a on wyczarowywał w barwach to co prawie straciło już wizerunek i blask. Znany był z tego, że wykonał setki portretów bielszczan, że zrekonstruował plany nieistniejącej synagogi w taki sposób, że nie powstydziłby się ich Karol Korn. Z przedwojennych czarno białych fotografii na których były pastele Witkacego przedstawiające Kazimierę Alberti wyczarował niezwykłe rekonstrukcje, które robiły wrażenie na najwybitniejszym witkacologu prof. Januszu Deglerze. Zawsze był chętny, uczynny i niezwykle skromny. Na zawsze pozostanie przed moimi oczami Zbyszek w swojej pracowni w bloku na Sarnim Stoku, gdzie nachyla się nad kolejnym portretem, opowiada o nim, a w tle skrzeczy maleńkie radyjko. Dziękuję Zbyszku, za Twoje życie, bezinteresowną przychylność, za to, że tak wspaniale rozwijałeś swój talent!

Zbigniew Popadiuch

Zbigniew Popadiuch – urodził się  27 listopada 1955 roku w Kutnie, zmarł 8 kwietnia 2020 roku w Bielsku-Białej. Należał  do Kutnowskiego Towarzystwa Fotograficznego oraz sekcji fotograficznej w Kutnowskim Domu Kultury. Mieszkał w Bielsku-Białej od 1988 roku. Pracował jako kontroler jakości w FIAT POWERTRAIN (FCA) w Bielsku-Białej. Był artystą nieprofesjonalnym. Malarstwa początkowo uczył się sam, następnie był uczniem prof. Z. Kępińskiego z Płocka i znanego bielskiego plastyka J. Grabowskiego. Najczęściej stosowane przez niego techniki malarskie to olej na płótnie, grafika i pastel. Niejednokrotnie wykonywał swoje prace na cele charytatywne m.in.: fresk naścienny w szkole Podstawowej im. Tadeusza Kościuszki w Bielsku-Białej z wizerunkiem patrona szkoły; portret olejny Jana Brzechwy patrona Szkoły Podstawowej w Godziszce. Wiele i obrazów przeznaczał na aukcje charytatywne. Swoje prace prezentował początkowo na odbywających się corocznie ogólnopolskich Jarmarkach Różanych w Kutnie oraz Dniach Rodzinnych w Fiat Auto Poland w Bielsku-Białej. Miał wystawę cyklu obrazów olejnych „Bielsko-Biała sprzed 100 lat” (20 prac) namalowanych z okazji 100 – lecia istnienia Ratusza w czerwiec 1997 - Dni Bielska-Białej, wystawa na Placu Ratuszowym i w październiku 1997 – wystawa w Ratuszu Miejskim. Prezentował cykl pasteli „Bielszczanie znani-nieznani” (260 prac) w: Galerii Środowisk Twórczych Bielskiego Centrum Kultury (2001), Urzędzie Gminy Buczkowice (2001), Starostwie Powiatowym w Bielsku-Białej (2002) - cykl sportowcy olimpijczycy Podbeskidzia, Galerii Akademickiej ATH w Bielsku-Białej (2013), Galerii Bielskiej BWA (2019) – bielska synagoga. Cykl portretów pasteli „Aktorzy scen przedwojennych” (26 prac) w kinie „HELIOS” w Centrum Sfera (2002), cykl pasteli „Portret - moja pasja” (50 prac) w Galerii na Zdrojowej w Jaworzu (2017). Jego prace znajdują się w zbiorach między innymi Muzeum Historycznego w Bielsku-Białej, Książnicy Beskidzkiej w Bielsku-Białej czy Ambasadzie RP w Bernie w Szwajcarii (cykl Grupa Ładosia). Prace Zbigniewa Popadiucha trafiły między innymi także jako ilustracje do książek Jacka Proszyka, jako prezent dla papieża Jana Pawła II z okazji 80-tej rocznicy urodzin od uczestników pielgrzymki z Wadowic (portret matki, ojca i brata papieża), jako prezent dla Prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego przy okazji Jego pobytu w Bielsku-Białej (portret żony i córki), jako prezent dla Marii Koterbskiej z okazji 90-tej rocznicy urodzin. Na łamach miesięcznika „Mój powiat” posiadał stałą rubrykę „Z teki Zbigniewa Popadiucha”. W dorobku artystycznym miał ponad 2400 prac wykonanych różnymi technikami. Był laureatem wielu konkursów, między innymi: I Nagroda w Konkursie Malarstwa Nieprofesjonalnego im. Ignacego Bieńka (2004), I Nagroda w Konkursie Instytutu Teologicznego Kurii Bielskiej „Serce za Serce” (2005),  Nagroda im. Władysława Orkana za wybitne osiągnięcia w dziedzinie upowszechniania kultury i twórczości artystycznej w 2011 roku (2012). Otrzymał Medal Honorowy z okazji X lat Powiatu Bielskiego (2010). Zbigniew Popadiuch przekazał TPZK w Kutnie kilkadziesiąt negatywów swoich fotografii wykonywanych w latach siedemdziesiątych w Kutnie. Zapewne nie napisałem jeszcze o wielu różnych aktywnościach, wystawach i nagrodach jakie otrzymał, do których nie dotarłem.

Eduard Pant i wykłady na temat kwestii żydowskiej 1937 rok

Artykuł prasowy dotyczący wykładu senatora Eduarda Panta z Bielska:

Dwa wykłady na temat kwestii żydowskiej
Profesor Pant:
„Żydzi a porządek społeczny”

W ramach cyklu wykładów Dzieła Pawłowego na temat kwestii żydowskiej były senator polskiego Sejmu i przewodniczący mniejszości niemieckiej, profesor dr Eduard Pant wygłosił wykład pod tytułem „Żydzi a porządek społeczny”. Wywodził, że w czasie katastrof gospodarczych i masowego zubożenia łatwo jest powiedzieć „wszystkiemu winien jest Żyd”. To hasło zapala i porywa masy. Żydzi mają bez wątpienia nieproporcjonalnie duży udział w życiu gospodarczym.
Wykładowca przytoczył jednak liczby pokazujące, że usunięcie Żydów przyniosłoby pogorszenie ekonomii. Statystyka pokazuje, że niemiecki bilans handlowy miał w roku 1929 dużą nadwyżkę, zaś w roku 1936 deficyt wynoszący ponad 3 miliardy marek. Byłoby bezsensownym, próbować usuwać bez wątpienia istniejące nieprawidłowości w życiu gospodarczym przemocą i ograniczeniami.
Takie środki doprowadziłyby, tak jak dawna polityka tworzenia gett, do skierowania pędu Żydów do życia i pracy na inne obszary. Jeżeli dzisiaj próbuje się rozwiązać kwestię żydowską poprzez wprowadzanie ograniczeń ilościowych, to można na to odpowiedzieć tylko, że życia nie można ująć w liczbach i procentach. Niemcy nie mogą zapomnieć jednego: poza oboma państwami niemieckimi żyją niemieckie mniejszości rozproszone po wszystkich krajach świata. Już z tego powodu Niemcy musieliby odrzucić każde postanowienie dyskryminujące mniejszość. Dalej wykładowca mówił, że jest to powierzchniowe, jeśli nie demagogiczne, utożsamianie żydostwa z bolszewizmem.
Mówca wskazał także na to, że poglądy o żydowskim bogactwie są rozprzestrzeniane tylko po to, by podżegać lud. Wystarczy popatrzyć na proletariat żydowski w Polsce, aby wyobrazić sobie żydowską nędzę.
Kwestia żydowska, powiedział wreszcie doktor Pant, jest podobnie jak kwestia socjalna kwestią postawy duchowej zarówno ze strony żydów jak i chrześcijan. Szczególnie w naszych czasach musieliby się znaleźć chrześcijanie, którzy przykazanie miłości bliźniego, także względem żydów, wnieśliby w świat wypełniony nienawiścią.
Dzisiejszy antysemityzm jest bowiem wyznaniem odejścia od chrześcijaństwa.
Niestety mówca wygłosił również poglądy stojące w pewnym przeciwieństwie do powyższych wypowiedzi i przydatne do wspierania argumentacji antysemitów. Wrócimy do tych wpadek w następnym numerze.

Erwin Vogl vel Ralph Erwin i całuję twoją dłoń madame

Kilka informacji biograficznych dotyczących Erwina Vogla, który przyjął pseudonim Ralph Erwin oraz Harry Wright. Zebrałem wszystkie możliwe materiały na jego temat i wrzucam tu w jednym miejscu.

Urodził się 1896 roku w Bielsku w kamienicy przy Rynku nr 6
Zobacz budynek na: Google Maps

Oto jego metryka urodzin z ksiąg izraelickiego urzędu metrykalnego w Bielsku:

Ralph Erwin birth certificate

Nr metryki 1890/1896
Urodzony: 31 października 1896 w Bielsku na Rynku nr 6
Imię: Erwin
Ojciec: Theodor Vogl (ur. 16.01.1867) nauczyciel muzyki z Bielska
Matka: Melanie (ur. 15.11.1866) córka Josefa Denker z Rab Sziget [wyspa w Chorwacji]
Ślub rodziców: 3.08.1892

Miał rodzeństwo:
Walter Vogl (1893-1901) - pochowany na cmentarzu żydowskim w Bielsku
Alfred Vogl (1895-1973) - lekarz w Wiedniu i Nowym Jorku

Kilka słów na temat ojca...

Theodor Vogl (ur. 16.01.1867 Raab/Győr/, Węgry) był organistą, pianistą, kapelmistrzem, dyrygentem i nauczycielem muzyki. Po sześciu latach liceum 1886-1890, studiował w Konserwatorium Gesellschaft der Musikfreunde in Wien. Między innymi harmonię (Harmonielehre) u Antoniego Brucknera  (1886/87), kontrapunkt (1887/1888) i muzykę organową (1887-1890). Podróżował również prywatnie ze swoim nauczycielem i towarzyszył mu i innym uczniom na występie 4. Symfonii w Bratysławie wiosną 1889 roku. W 1890 roku został zaangażowany jako dyrygent w teatrze w Merano. W 1891 kierował niemiecką grupą operetkową w Odessie. W 1892 i 1893 roku był kapelmistrzem w Morawskiej Ostrawie (Mährisch-Ostrau) i Franciszkowych Łaźniach (Franzensbad). W latach 1893-1894 i 1912 był pierwszym dyrygentem teatru miejskiego w Bielsku. Później udzielał także prywatnych lekcji muzyki. Najpóźniej od 1912 r. przeniósł się do Wiednia, gdzie także udzielał lekcji muzyki. W 1915 roku był kapelmistrzem w Wiener Kabaretts, zespole, który latem występował w różnych uzdrowiskach i ośrodkach wypoczynkowych w Austrii. Od 1923 roku był dyrygentem orkiestry teatru w Wiedniu.
Dnia 3 sierpnia 1892 roku ożenił się w Wiedniu z Melanie Denker. Melanie ur. 15 listopada 1866 r. w Wiedniu, zm. 13 października 1921 r. w Wiedniu. Theodor zmarł 22 maja 1933 r. w Wiedniu.

Wracamy do Erwina...

Erwin Vogl (pseudonim Ralph Erwin, Harry Wright), urodził się 31 października 1896 w Bielsku. Pianista i kompozytor. Pierwsze lekcje gry na fortepianie pobierał od ojca. W wieku 10 lat  wystąpił pierwszy raz publicznie w czasie koncertu zorganizowanego przez ojca dla swoich uczniów, w trakcie którego wykonał utwór Josepha Haydna "Rondo all' Ungarese" z koncertu fortepianowego D-dur (Hob.XVIII: 11) z towarzyszeniem miejscowego zespołu miejskiego. Od roku 1912 wraz ze swoim starszym Alfredem uczęszczał do Państwowego Gimnazjum w Wiedniu (k. k. Staats-Gymnasium in Wien XVI). Tu koncertował jako pianista i akompaniator na akademiach szkolnych. Po ukończeniu szkoły średniej w kwietniu 1915 roku zgłosił się na ochotnika do wojska. Będąc na na pierwszej linii frontu w Czarnogórze w czasie świat bożonarodzeniowych w 1915 roku, skomponował kolędę. W trakcie działań wojennych został poważnie ranny. Po zakończeniu I wojny światowej studiował na Uniwersytecie w Wiedniu od semestru zimowego 1918/19 filozofię i muzykologię u prof. G. Adlera, W. Fischera i H. Gála. W 1921 roku jego pierwsze kompozycje zostały wydane przez wiedeński Bohême-Verlag: Najpierw "Grotesk-Rag" (op. 37) na fortepian pod pseudonimem Ralph Erwin, a nieco później Onesteps na głos i fortepian "Pardon! Pardon!" (op. 38).
Jego pierwsza piosenka „Bar, mały bar” została bardzo szybko wydana, jak również rag-time do rewii dla teatru „Apollo”, „Jesteś taki piękny” ("Du bist so schön!") (op. 39), ten drugi pod pseudonimem Harry Wright. Później używał swojego pseudonimu Ralph Erwin zarówno jako kompozytor jak i tłumacz. Vogl początkowo w Wiedniu zarabiał na życie jako pianista barowy i muzyk w kawiarniach. W 1920 w Savoy-Bar przy Himmelpfortgasse 27, rok później w Orient-Bar oraz w barze o nazwie Mirleton w przy Kärntnerstrasse 9. Dodatkowo koncertował na falach radia wiedeńskiego. W latach 1922/23 stworzył duet ze skrzypkiem B. Buchbinderem, który to duet w lipcu 1923 roku okrzyknięty został „najpopularniejszym wiedeńskim duetem barowym” [Badener Zeitung]. Razem z perkusistą Lajosem Löwy (pseudonim Negro) w 1923 roku występował tworząc wirtuozowski zespół jazzowy. W latach 1924/25 był pianistą i liderem w zespole jazzowym "Buchbinder - Erwin" w skład której wchodzili; Ralph Erwin (kompozytor, fortepian), Sidney Lucas (perkusja), Charly Gaudriot (saksofon) oraz Hans Maschka, Weidenhofer i Bergman. Jesienią 1925 roku grał w trio z Oskarem Neuhausem (wokal) i Oskarem Virágiem (skrzypce). W tym czasie był także pianistą w zespole saksofonisty Charly'ego Gaudriota.

Ralph Erwin (pianist) in Jazzband "Buchbinder", 1925,
[Die Stunde, 15.Jan.1925, p.6]

Dnia 18 marca 1927 roku w Pradze miał premierę jego „Vaudeville w trzech aktach” (Vaudeville in drei Akten), który zaprezentował z wiedeńskim Kammerspiele. W tym samym roku wyjechał do Berlina, gdzie początkowo pracował jako pianista. Komponuje operetkę ,"Ich betrüg dich nur aus Liebe" i "Oskar, laß dich nicht verführen". Po kompozycjach na orkiestrę dla kina niemego przychodzi czas na sukces piosenek kina dźwiękowego. W 1928 roku skomponował do filmu "Ich küsse ihre Hand, Madame" szlagier o tym samym tytule (pol.)„Całuję twoją rękę Madame”, który stał się hitem i przysporzył mu sławy na całym świecie. Do piosenki słowa napisał Fritz Rotter a główną rolę zagrała Marlena Dietrich. Ten niemy film zawierał krótką scenę śpiewaną (z Richardem Tauberem w roli głównej), gdzie Harry Liedtke śpiewała tytułową piosenkę. Płyta ze szlagierem w krótkim czasie sprzedała się w ponad milionowym nakładzie. W 1930 roku skomponował muzykę do spektakli w Teatrze Wiedeńskim. W tym samym roku rozpoczął karierę jako kompozytor muzyki filmowej, początkowo dla francuskiej firmy Pathé. Od 1931 roku komponował także hity muzyczne i filmowe do filmów niemieckich. Po dojściu do władzy narodowych socjalistów wyemigrował do Paryża gdzie kontynuował swoją pracę jako kompozytor muzyki filmowej, tworząc muzykę do około 30 filmów. Oprócz francuskich hitów, w 1936 roku napisał także dwa tematy muzyczne do ​​amerykańskiego filmu "One Rainy Afternoon" będącego adaptacją francuskiego oryginału "Monsieur Sans-Gêne", do którego także napisał muzykę filmową. Tego samego roku był także w Londynie, gdzie skomponował muzykę do "Windows Island". Kiedy we wrześniu 1939 roku wybuchła wojna, został internowany wraz z żoną jako wrogi cudzoziemiec, ale został zwolniony po pięciu miesiącach. Pomimo pochodzenia żydowskiego jego piosenki były grane do 1939 roku w wiedeńskim radio oraz były w programie wydarzeń rozrywkowych na terenach Austrii. Po zajęciu Francji przez wojska niemieckie początkowo ukrywał się z żoną, ale został aresztowany 14 maja 1941 roku i internowany (jako niemiecki obywatel austriacki) w obozie przejściowym Beaune-la-Rolande (Durchgangslager Beaune-la-Rolande). Z obozu został zwolniony 13 września 1941 roku z powodu choroby. Lecz nadal mieszkał w pobliżu obozu w Beaune-la-Rolande, gdzie pracował jako pomocnik. Zmarł 15 maja 1943 roku w miejscowym szpitalu z powodu obrażeń, których doznał po alianckim nalocie lotniczym na Beaune-la-Rolande.


Najważniejsze szlagiery:

• "Ich küsse ihre Hand, Madame" (Całuję twoją dłoń, Madame) Tango
• "Im Ural" foxtrot
• "Monsier Sucht Anschluss" w wykonaniu Georges Miltona (1931)
• "Vier Worte möchte ich Dir sagen"
• "Leb' wohl schwarzbraunes Mägdelein"

Kompozytor muzyki filmowej:

• "Ich küsse Ihre Hand, Madame" (1929) (piosenki: "Ich Küsse Ihre Hand Madame", "Ce N'est Que Votre Main Madame") reż. Robert Land
• "Ich betrüg dich nur aus Liebe" (1930) LuftspielOperette dyr. Theo Haslinger
• "Échec au roi" (1930) reż. Henri de la Falaise, Leon D'Usseau
• "Le Roi des resquilleurs" (1930) (piosenka: "J'ai ma combine") (The King of the Gate Crashers), reż. Pierre Colombier
• "Je t'adore mais pourquoi" (1930) (I Love You... But Why?), reż. Pierre Colombier 
• "Der kleine Seitensprung" (1931) (piosenki: "Liebling, wie wär's?", "Heut' hast du Chancen bei mir!", "Kinder, ich hab' einen Schwips!") reż. Reinhold Schünzel
• "L'amoureuse aventure" (1931) (piosenka: "J'ai chanté mon amour à Jeannette") reż. Wilhelm Thiele 
• "So ein Mädel vergißt man nicht" (1931)
• "Échec et mat" (1931) (Amours tragiques) reż. Roger Goupillières 
• "Après l'amour" (1931) (Gdy kończy się miłość) (piosenka: "Garde-moi ton amour") (When Love Is Over), reż. Léonce Perret
• "Le Roi du cirage" (1931) (piosenka: "T'en fais pas Bouboule") reż. Pierre Colombier 
• "Atout coeur" (1931) (piosenka: "Si J'aimais") reż. Henry Roussel 
• "Vertauschte Herzen" (1932) na podstawie książki Oscara Wilde pt. "Bunbury" reż Franz Wenzler
• "Zweimal Liebe" (1932) reż. Fritz Kortner
• "Drei von der Kavallerie" (1932) reż. Carl Boese
• "Der König der Schuhputzer (1932) reż. Pierre Colombier
• "So ein Mädel vergißt man nicht" (1932) (piosenka:"So ein Mädel vergisst man nicht", "Man hat's nicht leicht"), (A Girl You Don't Forget), reż. Fritz Kortner
• "Das schöne Abenteuer" ("Piękna przygoda") (1932) (piosenka: "Ins blaue Leben...") reż. Reinhold Schünzel
• "Liebe, Scherz und Ernst" (1932) (piosenki: "So ein Tag war noch nicht da", "Das Wort ich Liebe Dich", "Vieleicht bist Du das grosse Gueck") reż. Franz Wenzler
• "La Garnison amoureuse" (1932) reż. Max de Vaucorbeille 
• "Le Petit écart" (1932) reż. Reinhold Schünzel, Henri Chomette 
• "Touchons du bois" (1933) (piosenka: "Ne dites qu' en rêvant") reż. Maurice Champreux
• "Une faible femme" (1933) (A Weak Woman) reż. Max de Vaucorbeil
• "Malle gevallen" (1934) reż. Jaap Speyer (Holandia)
• "L' Auberge du Petit-Dragon" (1935), reż. Jean de Limur 
• "La Dame de Vittel" (1935) reż. Roger Goupillières
• "Monsieur Sans-Gêne" (1935) (piosenka: Pour Plaire Aux Femmes) reż. Karl Anton 
• "L'Amour veille" (1936) 
• "La Reine des resquilleuses" (1936) reż. Marco de Gastyne, Max Glass
• "L'Île des veuves" (1936), reż. Claude Heymann, Maurice Elvey 
• "One Rainy Afternoon" (1936) reż. Henry Roussel (piosenki: "Secret rendez-vous", "One rainy afternoon") reż. Matinee Scandal
• "Le Drame de Shanghaï" (Niewolnica Szanghaju) (1937) reż. Georg Wilhelm Pabst
• "Sabotaż w pociągu" (Time Bomb) (1938)
• "Tempête sur l'Asie" (1938) (Burza nad Azją) reż. Richard Oswald
• "Jeunes filles en détresse" (Girls in Distress) (1939) reż. Georg Wilhelm Pabst 

Dyskografia:

• "Garde Moi Ton Amour" Charles Louis Pothier, Amedee Ferdinand Pujol, Erwin Vogl - EMI Virgin Music Inc.
• "J'ai ma Combine" Pierre Charles Colombier, Amedee Ferdinand Pujol, Erwin Vogl - EMI Virgin Music Inc
• "Just A Song Of Long Ago" Bill Engvick, Louis Eugene B. Porterat, Al Stillman, Erwin Vogl - EMI Robbins Catalog Inc.
• "Une Longue Nuit" Roger Henri Bertrand, Erwin Vogl - Theodore Presser Company
• "One Rainy Afternoon" Jack Stern - Fox Sam Publishing Co.
• "One Rainy Afternoon Cues" Erwin Vogl - Fox Sam Publishing Co.
• "Pour Plaire Aux Femmes" Roger Henri Bertrand, Erwin Vogl - Theodore Presser Company
• "Secret Rendez-vous" Preston Sturges Sr., Erwin Vogl - Fox Sam Publishing Co.
• "Sur Les Quais Du Vieux Paris" Louis Eugene B. Poterat, Erwin Vogl - EMI Robbins Catalog Inc.
• "T'en fais pas Bouboule" Amedee Ferdinand Pujol - EMI Virgin Music Inc.
• "Terror on a Train Cues" Erwin Vogl - Twentieth Century-Fox Music Corp.
• "Uraliin" Ralph Erwin, "Vier Worte möcht ich dir jetzt sagen ..." (Only three words to want to whisper) Foxtrot, Fritz Rotter, Erwin Vogl; The Paul Godwin Dance Orchestra (Tanzorchester Paul Godwin ) - Polydor Beriln, c. March 1929, Odeon 
• "Ich küsse Ihre Hand, Madame" Harry Liedtke, in the Marlene Dietrich Movie for Deutsche Lichtspiel Syndikat

Dyskografia grupy jazzowej "Buchbinder - Erwin":

• JAZZBAND BUCHBINDER - ERWIN, Wien, 1924/1925, xxVe 1161, Forgetful Blues, Od 53060 (30cm)
• JAZZBAND BUCHBINDER - ERWIN, Wien, 1924/1925, xxVe 1162, [unident. Titel (Foxtrot)], Od 53061 (30cm)
• ROSL WAGSCHAL, JACQUES ROTTER MIT ORCHESTER BUCHBINDER - ERWIN, Wien, 1924/1925, Ve 1174, Schwesterlein, Od A 44816
• ROSL WAGSCHAL, JACQUES ROTTER MIT ORCHESTER BUCHBINDER - ERWIN, Wien, 1924/1925, Ve 1175, Ich möchte träumen von dir, mein Pucikam, Od A 44817
• ROSL WAGSCHAL MIT ORCHESTER BUCHBINDER - ERWIN, Wien, 1924/1925, Ve 1176, Wenn ich bei Bubi bin, vocRW (Aus “Dolly” voc. Hugo Hirsch), Od 306825
• JACQUES ROTTER MIT ORCHESTER BUCHBINDER - ERWIN, Wien, 1924/1925, Ve 1178, Madonna, du bist schöner als der Sonnenschei n, vocJR (Aus “Küsse um Mitternacht”), Od A 44815
• JAZZBAND BUCHBINDER, Wien, Ende 1925, H 457, Fräulein, wie kann man nur so treu sein? (aus„Der Orlow“), Col D-7995, 
• JAZZBAND BUCHBINDER, Wien, Ende 1925, H 458, Orlow-Tango (aus „Der Orlow“), Col D-7995
• FRAU GRANICHSTÄDTEN MIT JAZZBAND BUCHBINDER, Wien, Ende 1925, H 459, Für dich, mein Schatz, vocG (aus “Der Orlow”), Col D-7996

==================================
Najważniejsze źródła:
Musiklexikon: Vogl, Familie
Österreichisches Biographisches Lexikon